قطاری که به مقصد خدا می رفت ، لختی در ایستگاه دنیا توقف کرد و پیامبر رو به جهانیان کرد و گفت:
مقصد ما خداست . کیست که با ما سفر کند؟
کیست که رنج و عشق توامان بخواهد ؟
کیست که باور کند دنیا ایستگاهی است تنها برای گذشتن ؟

قرن ها گذشت اما از بیشمار آدمیان جز اندکی بر آن قطار سوار نشدنداز جهان تا خدا هزار ایستگاه بود.

در هر ایستگاه که قطار می ایستاد ، کسی کم می شد قطار می گذشت و سبک می شد ، زیرا سبکی قانون راه خداست .

قطاری که به مقصد خدا می رفت، به ایستگاه بهشت رسید . پیامبر گفت اینجا بهشت است . مسافران بهشتی پیاده شوند،اما اینجا ایستگاه آخر نیست .

مسافرانی که پیاده شدند ، بهشتی شدند .اما اندکی ،باز هم ماندند ،قطار دوباره راه افتاد و بهشت جا ماند.

آنگاه خدا رو به مسافرانش کرد و گفت :
درود بر شما ،راز من همین بود .آن که مرا میخواهد ، در ایستگاه بهشت پیاده نخواهد شد .

و آن هنگام که قطار به ایستگاه آخر رسیددیگر نه قطاری بود و نه مسافری .

کودک که بودیم چه دلهای بزرگی داشتیم ، اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم ، کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش رااز نگاهش میشد خواند ، اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد و دلخوش کرده ایم که سکوت کرده ایم .

سکوت ((پر))بهتر از فریاد ((توخالی)) نیست؟ فکر میکنیم کسی هست که سکوت ما را بشکند اما افسوس که انتظار بی فایده است.

آنقدر از گذشته ات سر افکنده ای که نمی توانی به آینده بیندیشی و آنقدر صهبای نفس سر کشیدی که جایی برای خدا نگذاشتی.

آنقدر در زندگی دویدی که آخر هم بدهکار شدی. چه شد که دلپاک آمدی و روی سیاه خواهی رفت،حال تویی و روزنه امید بخشش پروردگارت . اویی که سالهاست فراموشش کرده ای اما باز هم تو را میخواند .

حال که دگر بار نیز قلم آفرینش با پرتو افشانی بر لوح پاک طبیعت،شکوهی دیگر از مظاهرزیبای خلقت را بیان نمود،تا در تحولی دوباره نسیم مشک افشانن و ترنم بلبلان خوش الحان را به نظاره بنشینیم ودر یاهو گویان به ستایش آن جمیل بی نظیر به پاخیزیم،ضمن تبریک عید باستانی، سعادت و سلامت همه دوستان را از خالق کائنات خواهانم.

سال نو مبارک